Moje dziecko ma w szkole angielski i dodatkowe zajęcia z hiszpańskiego, a ja uczę je języka ekonomii, bo tego jej w szkole nie nauczą.
Sylwia jest z natury naukosceptyczna. Podobno w szkole bierze aktywny udział w zajęciach, podobno zgłasza się i wykonuje zadania. Tak przynajmniej mówią nauczyciele. Nie wiem, czy im wierzyć, bo znam moją córkę na tyle, by podejrzewać ją o mataczenie, przekupywanie wychowawców i inne nieczyste zagrywki.
Moją przychodnię traktuję z nabożną czcią, dlatego teraz odczuwam pewien lęk, zupełnie jakbym miała bluźnić, obrażać świętości. Mimo wszystko jednak się odważę. Czuję silną potrzebę zrozumienia. Może podczas pisania znajdę odpowiedzi, których szukam.
Przychodnia rejonowa jest miejscem wielokrotnych cudów – przynajmniej takie mam wrażenie, bazując na swoich doświadczeniach z przeszłości.
Ot, takie coś
Pani Danuta skomentowała zdjęcie mojego wielkanocnego śniadania tak: „CIENIUTKIE ! W POLSCE MAMY STÓŁ UGINAJĄCY SIĘ OD POTRAW ! NAWET ŚNIADANIE DLA BEZDOMNYCH WYGLĄDA LEPIEJ NIŻ TO W BERLINIE!”
Odpowiedziałam:
Droga Danuto, ja chyba nigdy nie uodpornię się na komentarze. Chociaż nie, są takie, na które już się uodporniłam. Uodporniłam się na te pozbawione treści, pisane w trybie oznajmującym, w których ktoś mnie informuje, że jestem głupi. Tak, „głupi”, a nie „głupia”, bo są to wypowiedzi ludzi, którzy nie zadali sobie nawet trudu, aby przeczytać tekst i określić moją płeć.
Pozornie wszystko wygląda normalnie. Niewprawne oko mogłoby przegapić subtelne sygnały świadczące o nienajlepszym stanie psychicznym mojej córki. Wesoła zabawa i radosne śpiewy przerywane są chwilami, w których mam wrażenie, że gęsta mgła melancholii opatula i przydusza tę moją najważniejszą istotę na świcie. Martwię się, więc staram dyskretnie wypytać, co jest przyczyną takiego stanu rzeczy, odpowiada mi jedynie ciężkim westchnieniem i zapewnieniem, że wszystko w porządku.