Jadę odebrać córkę ze szkoły i wtedy przypominam sobie, że byłam tak zaabsorbowana swoim brakiem produktywności i komplikowaniem spraw prostych, że zapomniałam o jedzeniu.

Pakuję dziecko do samochodu i jadę na poszukiwania fastfoodu. Wyznaczam sobie cele, realne i mierzalne: nie chcę się już dzisiaj niczym oblać. Chcę zjeść burgera. Chcę przeczekać, aż dzień się skończy. To wszystko, czego oczekuję dzisiaj od życia.
Jemy frytki polane olbrzymią ilością ketchupu. Ketchup był w szklanej butelce – bardzo praktyczne. Wyładowałam na nim całą moją frustrację, waląc w denko i energicznie potrząsając.
– Patrz, mamo – mówi Sylwia, wskazuje kobietę w rogu sali – jaka ta pani przy sąsiednim stoliku jest śliczna. Jak ona się idealnie pomalowała.
Rzucam nienawistne spojrzenie w kierunku stolika. Faktycznie, wygląda jak ktoś, kto nigdy nic na siebie nie wylewa.
– Ty nie nosisz takich ślicznych sukienek, a czerwoną szminkę to masz może jedną. – Sylwia krytycznie mierzy wzrokiem mój luźny sweter.
– Byłoby mi łatwiej, gdybyś nie oklejała mnie naklejkami – odcinam się, ściągając z ramienia wielką odznakę „dzielny pacjent”. – Daj mi zjeść w spokoju.
Jemy w spokoju, do czasu kiedy Sylwia wybucha dzikim śmiechem.
– Patrz, co ta pani robi z ketchupem – wykrzykuje. – Nie umie polać frytek. Siły nie ma. – I dodaje, poważniejąc: – Jako matka byłaby zupełnie bezużyteczna.
– Byłaby beznadziejną matką — zgadzam się. – Jej dzieci musiałyby jeść frytki z dżemem.
Przyklejam naklejkę „wzorowy pacjent” z powrotem na sweter. – Fajnie, że dałaś mi tę większą – dodaję.
– Nie ma sprawy – odpowiada córka. – Tak naprawdę dałam ci większą, bo była brzydsza. Chciałam sobie zostawić tę różową.